Życie i śmierć młodego człowieka kontra przepisy, dokumenty i czas. Śmierć dziecka, w obliczu biurokracji i dokumentów jest niewybaczalnym czynem i zaniedbaniem. Dlaczego ludzie umierają przez bezduszność i czekanie?

Życie i śmierć młodego człowieka

Śmierć dziecka jest najgorszym doświadczeniem, jakie może spotkać rodziców. Dziecko, jest cudem, a miłość do niego jest bezinteresowna, szczera i prawdziwa. Nie sposób sobie wyobrazić bólu, jaki czuje matka z ojcem patrząca na konające dziecko, a co najgorsze, kiedy cierpienie opatrzone jest bezdusznym systemem biurokracji i przepisów.

W dzisiejszych czasach dochodzimy do momentu, w którym zdrowie, życie, czy zwyczajnie dobro drugiego człowieka okupione jest stosem papierów. Śmierć dziecka – istoty, która dopiero wchodziła w życie, ze swoją naiwnością i beztroskim uśmiechem kończąca swoje życie przez biurokrację jest faktem nie do przyjęcia. Mateusz Jacak, bo o nim mowa – z całym szacunkiem dla jego duszy i pamięci, był młodym, zdrowym chłopcem.

Typ sportowca i bystrzaka. Zadziorny na boisku, grzeczny i życzliwy, na co dzień był świetnie zapowiadającym się zawodnikiem. Z pewnością jednak wszystkie najlepsze cechy nie oddadzą tego, jakim dobrym był synem, bratem i wnukiem, jak oddanym był przyjacielem i uczynnym sąsiadem. Dobry chłopak, syn, uczeń i kolega zmarł przez system zawiłości medyczno – papierkowych. Dzień w domu Jacaków zaczął się jak zwykle od krzątaniny domowników. Każdy szykował się do pracy, szkoły. Po pewnym czasie w codziennym rozgardiaszu, kiedy już rodzina miała wychodzić z domu, na schodach rodzina znalazła nieprzytomnego chłopaka.

Sanitariusze z karetki, zanim przyjęli zgłoszenie i pojawili się na miejscu zdarzenia potrzebowali parunastu minut. Następnie zamiast udzielić pomocy i zabrać Mateusza do karetki kazali rodzinie nieść ciało nieprzytomnego chłopaka. Kolejne minuty nie upływały na udzielaniu pomocy, lecz na zadawaniu zbędnych i męczących pytań i dopalacze. Jak wynika z opowieści rodziców sanitariusze, jak na karuzeli zadawali ciągle to samo pytanie, nie dając rodzicom dojść do głosu.

Kolejne wydarzenia były zbiorem tragedii i płaczu, błagania rodziców i bezduszności personelu. Mateusz w ostatnich godzinach życia traktowany był instrumentalnie, a rodzice dostawali zdawkowe informacje o stanie zdrowia ich dziecka. Niewybaczalnym jest jednak fakt traktowania zarówno ich syna, jak i ich w sposób przedmiotowy. Wszystkie strzępki informacji, jakie udało się uzyskać były opatrzone bezdusznym, bezprecedensowym tonem. W karygodny wręcz sposób matka konającego chłopaka dostała komunikat, że z jej syna nic nie będzie i tak czy siak niedługo odłączą go od respiratora, a w momencie zatrzymania akcji serca lekarze odmawiają podjęcia czynności ratujących życie, bo ich zdaniem i tak nic to nie da. Ponadto dla lekarzy z każdego miejsca, w którym był chłopak ważniejsze były dokumenty.

Te kawałki papieru, pieczątki, podpisy, przesłoniły lekarzom – osobom, które mają ratować, a nie odbierać nadzieję na życie – wizję ratowania ludzkiego istnienia. Mateusz zmarł po kilku dniach. Diagnoza – rozlegly udar. Jego ostatnie chwile były męką zarówno dla niego, jak i dla jego najbliższych. Dlaczego w XXI wieku dopuszczamy do cierpienia drugiego człowieka? Dlaczego tak łatwo jest nam pozbawiać ludzi nadziei i szansy na szczęście, ginąc w stosie papierów i biurokracji. Świeć Panie nad jego duszą, a lekarzom i urzędnikom daj więcej pokory i czynnika ludzkiego w zawiłym świecie dokumentacji.

Artykuł powstał dzięki portalowi Laleczki lol